Kendime Yeni Bir Ben Lazım

Hep birşeylerin peşindedir insan, koşar bir oraya bir buraya. Derken akşam olur, sonra yeni bir sabah, yeni bir akşam ve yine bir sabah. Öyle gecer ki zaman sanki kovalar birbirini günler. Bazen bir bakmışsın ki bir onceki gunun bir sonrakinden hiç bir farkı yok, aynısı tıpkısı. Sonra bir daha ki gune başlamak için ne hevesi kalıyor insanın ne de neşesi hayata dair. Çünkü hayat baglamış monotonluga, sonra bir anda sorgulamaya başlıyor insan aman Allah'ım hayat bu mu ve boyle mi gececek hep diye..Artık rutin haline dönüşmüş olan hersey daha da zor gelecek insana, daha bir sıkıcı. Normalde yapmaktan zevk alınan seyler de bir sure sonra yitirecek tadını. hayaller başlayacak sonra alıp başını gitme isteği, cekip gitmek ardına bakmadan. Ama cıkacak mutlaka seni oraya baglayan birşey, hep hayalde kalacak düşünceler. Babam ve Oglum'daki o unutulmaz replik özetleyecek bir sure sonra insanın halini; İnsan büyüdükce hayalleri küçülür mü baba? O küçükken kurulan masum hayaller de cazip gelmeyecek insana, bu mudur ki büyümek, bu mu yaşam. O zaman hiç büyümek istemeyecek insan ama her gecen gün öldürecek içindeki çocugu biraz daha. Sonra gunler haftalar aylar birbirini izleyecek yat, kalk, işe git, kalk işe git yat. Bu sıkıcı hayatta azıcık da olsa insanı heyacanlandıran o kaybettiği heyacanı tekrar canlandıracak birşey gerekecek insana, belki yeni bir iş belki yeni bir hayat, dost sevgi vs her neyse. Arada ihtiyacı oluyor insanın söylemeye kendime yeni bir ben lazım diye.